خاطره های کودکی من ...

خاطره های کودکی ام ...

امروز چه زیبا به شعرم زنده می شود

 خاطره های کودکی ام

و اکنون چه زیبا  از ذهنم می چکد

ایام خوشی که جاری شد و گذشت بر من!

کودکی ام را عرض می کنم !

یادش به خیر !

یادش به خیر ، آن خاطره های کهنه و شیرینم

انگار همین دیروز بود

صدای شیون مامان کبری از انتهای کوچه به گوشم رسید

آ حمزه ، آ حمزه ، آ حمزه

 

 

و من هم نگران ، نگران !

نگران از انتهای بازی همیشگی ام

از پایان گرگم به هوا

و آن پریدن و زمین خوردن ها

که سیری ناپذیر بودند بر من

یادش به خیر!

یادش به خیر!

حتی اذان و تاریکی شب را فراموش کردم

صورتم عرق کرده بود

از ترس چوب انار آن گوشه اتاق

از پاره شدن آستین پیراهن و شلوار

از شکایت زن همسایه از دعوا و آزار

 نگران بودم هر روز

آنقدر نگران ، که حتی زخم پاهایم را احساس نمی کردم

قلبم به تندی می تپید

صورتم از گرد و خاک های کوچه سیاه شده بود

پاهای برهنه و زخمی من پر از خون شده بود

و سوار بر اسب چوبی ام

شتابان به سمت خانه رفتم

بوی غدا گوشه ای از حیاط ، گرسنگی ام را آزار می داد

آبی سرد نوشیدم

و سکوتم بی اختیار  با نوشیدنم شکست ...

آخش ، آخش ، آخش

در خلوتی شب هنگام

صدایی به گوشم بوسه زد

صوت قرآن خواندن آقاجان بود

که از تنها اتاق کاهگلی مان به گوشم می رسید

سکوتی مطلق  ، روستا را کول کرده بود

در حیاط خانه ، کنار چاه  ، سطل آبی برایم مهیا شده بود

با اخم و تخم ها  و سر و صدای مامان کبری

و با نفرین های الکی ذلیل مرده اش

چند ضربه به پشتم زد

دلسوزانه ...

 دست و پا و صورت خاکی ام را شست

لباسم را عوض کرد

نم نم باران بهاری  ، صورتم را نوازش می داد

از دور ...

خانه کاهگلی مان با چراغی کم نور روشن بود

و شب پره های روشن

  در سیاهی شب ،  اطراف باغ  سو سو می کردند

و من هم مظلومانه ...

با قدم های سنگین ...

 بر روی سنگهای حیاط  ، به سمت ایوان حرکت کردم

آقا جان با کمی سکوت در تلاوت قرآن ...

زیر چشمی معنا دار

 با اخمی ضعیف به من فهماند

چرا دیر کردم ؟

شب نشده است؟

اکنون وقت نماز است !

به ناچار بایستی طبق روال به نماز بایستم

شب خوبی بود

آن شب گرد هم بودیم

اینبار از شکایت زن همسایه...

از تنبیه با چوب انار...

از داد و بیداد خبری نبود

به خوشی گذشت

و من هم معصومانه از خستگی بازی کودکانه ام به خواب رفتم

و این بود داستان واقعی از ایام شیرین و کهنه ای

که چهار دهه ایست می گذرد از آن

و هنوز در ذهنم باقی است

 که هیچ وقت از خاطرم رها نمی شود

یادش به خیر!

***

میر حمزه طاهری هریکنده ای (نوپا)

22مرداد ماه 1392